جزئیات خورشیدگرفتگی آبان و کشورهایی که آن را خواهند دید
تاریخ انتشار: ۱۰ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۱۵۸۷۵
روز سوم آبان ۱۴۰۱ خورشید به شکل یک سیب گاز زده درخواهد آمد، زیرا سایه ماه روی بخشهایی از زمین میافتد و به اصطلاح یک خورشیدگرفتگی جزئی روی خواهد داد.
به نقل از اسپیس، در روز سهشنبه ۲۵ اکتبر ۲۰۲۲(سوم آبان ۱۴۰۱)، ماه از مقابل خورشید عبور میکند و یک خورشید گرفتگی جزئی را ایجاد میکند. خورشید در این روز به گونهای ظاهر میشود که گویی مانند یک سیب نیمخورده، گاز بزرگی از آن گرفته شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
خورشیدگرفتگی یا کسوف هنگامی رخ میدهد که سایه ماه بر بخشی از زمین بیفتد و در نتیجه در قسمتهایی از کره زمین، قرص ماه قسمتی از قرص خورشید یا تمامی آن را از دید ناظران زمینی بپوشاند.
این کسوف جزئی در نیمکره شمالی در آفریقا، آسیا و اروپا قابل مشاهده خواهد بود و در قطب شمال و روسیه در شدیدترین حالت خود نمایان خواهد شد. گفتنی است که در ایالات متحده قابل مشاهده نخواهد بود.
این خورشیدگرفتگی بین ساعت پنج صبح تا ۹ صبح به وقت منطقه زمانی شرقی(۱۲:۳۰ تا ۱۶:۳۰ به وقت ایران) رخ میدهد و در نقطه اوج این رویداد که به عنوان نقطه کسوف مرکزی شناخته میشود، حدود ۸۲ درصد از قرص خورشید توسط سایه ماه پوشانده میشود.
در طول این کسوف خاص، هیچ کجای زمین، خورشید گرفتگی کامل را تجربه نخواهد کرد. این نیز به این دلیل است که در کسوف ۲۵ اکتبر، ماه و خورشید کاملاً در یک راستا قرار نمیگیرند و در نتیجه ماه به طور کامل خورشید را نمیپوشاند. در عوض، خورشید شکلی هلالی به خود خواهد گرفت و مانند یک سیب گاز زده خواهد شد.
همانطور که گفته شد، کسوف زمانی اتفاق میافتد که ماه از بین زمین و خورشید میگذرد و سایهای بر بخشی از سیاره زمین میاندازد که به طور کامل یا جزئی مانع از عبور نور خورشید میشود. به طور کلی هیچگاه یک خورشید گرفتگی در سراسر سیاره زمین قابل مشاهده نخواهد بود، زیرا ماه بسیار کوچکتر از زمین است و سایه آن تنها چند صد کیلومتر عرض دارد.
نقطه کسوف مرکزی که هر کسوف در آن در اوج خود است، نقطهای از زمین است که در آن یک خط فرضی که مراکز خورشید و ماه را به هم متصل میکند با سطح سیاره ما برخورد میکند. رصدگران از این نقطه، ماه را مستقیماً در مرکز خورشید میبینند.
با این حال، این نقطه در طول خورشید گرفتگی ثابت نمیماند. همانطور که ماه به مدار خود ادامه میدهد، سایه آن با سرعتی بین ۱۰۰۰ تا ۵۰۰۰ مایل در ساعت در سراسر سیاره میچرخد و نقطه کسوف مرکزی را با خود همراه میکند.
با ادامه کسوف کامل، نقطه کسوف مرکزی در سراسر سطح زمین از غرب به شرق حرکت میکند. در طول یک خورشیدگرفتگی جزئی(مانند همین خورشیدگرفتگی که در پیش خواهیم داشت)، این نقطه یا از بالای قطب شمال یا از زیر قطب جنوب میگذرد و از سطح زمین نمیگذرد. این بدان معناست که فقط لبه سایه ماه روی زمین میافتد و همین مسئله توضیح میدهد که چرا خورشید کاملاً سیاه نمیشود.
در ۲۵ اکتبر نقطه کسوف مرکزی از قطب شمال میگذرد که در آن ۸۲ درصد خورشید سیاهپوش میشود. در روسیه تا ۸۰ درصد خورشید گرفتگی رخ میدهد و این نسبت در چین به ۷۰ درصد، در نروژ به ۶۳ درصد و در فنلاند به ۶۲ درصد کاهش مییابد.
هرگز با دوربین دوچشمی، تلسکوپ یا چشم غیر مسلح بدون محافظ به خورشید نگاه نکنید. عکاسان نجومی و ستارهشناسان از فیلترهای ویژهای برای رصد ایمن خورشید در هنگام خورشید گرفتگی یا سایر پدیدههای خورشیدی استفاده میکنند و استفاده از عینک آفتابی معمولی برای مشاهده خورشید کافی نیست.
منبع: خبرگزاری ایسنا
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: خورشید گرفتگی یک خورشید سایه ماه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۱۵۸۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اگر اندازه سیاره زمین دو برابر بود چه میشد؟
بسیاری از افراد، نقطه عطف پیشرفت بشر را گام نهادن نیل آرمسترانگ بر سطح ماه میدانند. اما دونالد پتیت (Donald Pettit)، فضانورد ناسا و مهندس شیمی مخالف این موضوع است. به گفته وی: «اولین نقطه عطف پیشرفت بشری خیلی قبلتر اتفاق افتاد؛ رسیدن به مدار زمین اولین قدم بزرگ انسان بوده است.»
به گزارش «زیسان» به نقل از راز بقا، رسیدن به مدار زمین، حدود ۴۰۰ کیلومتر آنطرفتر، برابر با نیمی از کل انرژی لازم برای رسیدن به سطح مریخ است. مسافت بین زمین و ماه تنها بخشی از مسافت لازم برای رسیدن به مدار زمین است. دلیل این امر شدت گرانش زمین است؛ و به گفته فیزیکدانان کمی سهلانگاری در این مسئله باعث سقوط سفینه فضایی میشود.
برای غلبه بر گرانش و بالا بردن راکت در فضا، هشتاد تا نود درصد از جرم راکتهای فعلی صرف حمل سوخت میشود! طبق گفته پتیت، این بدان معنی است که نشستن در بالای یک راکت، خطرناکتر از نشستن بالای یک بشکه بنزین است. حمل سوخت توسط راکت همچنین باعث کمبود محل کافی برای غذا، کامپیوتر، آزمایشات علمی و فضانوردان میشود. با وجود این مشکلات، باید خود را خوش شانس بدانیم. به گفته پتیت: «اگر شعاع سیاره ما بزرگتر از این بود، شاید در یک نقطه از زمین راکتها دیگر نمیتوانستند از چنگ نیروی گرانش زمین بگریزند و سقوط میکردند.» سپس او با استفاده از معادله راکت چایکوفسکی، آن نقطه را محاسبه کرد.
فرض کنید راکتی با ۹۶ درصد سوخت و تنها ۴ درصد وزن داشته باشیم، همچنین سوخت را هیدروژن-اکسیژن در نظر بگیریم که هم اینک سوختی با بیشترین انرژی برای یک سفینۀ حامل انسان است. با قرار دادن این اعداد در معادله، میتوانیم سرعت گریز محاسبه شده را به شعاع سیارهای معادل ِ آن تبدیل کنیم. این شعاع گریز حدود ۹۶۸۰ کیلومتر است و از آنجایی که شعاع زمین ۶۶۷۰ کیلومتر است، در صورتی که سیاره ما ۵۰ درصد بزرگتر بود (با حفظ همان چگالی)، نمیتوانستیم راکتی را به فضا بفرستیم.
گفتههای پتیت نکات خوبی دارد. اول اینکه، با توجه به موفقیت آمیز بودن راکتها، اما برای انتقال انسان به فضا چندان موفقیتآمیز نبوده است؛ و در صورت امکان، باید تکنولوژیهای جدیدی برای نیل به این هدف بیابیم؛ که در برخی از روشها و فیلمهای علمی- تخیلی، پیشنهاد شده است. چند مورد از این روشها هم آزمایش شده و به تفصیل شرح داده شدهاند.
دوم اینکه، ایجاد پایگاه پرتاب در ماه ایدۀ جذابی است، زیرا سرعت گریز ماه تنها ۲۱.۳ درصد زمین است و نسبت به زمین، به هزینه و تکنولوژی کمتری نیاز دارد. بهره برداری سکوی پرتاب در ماه در حال حاضر شاید دور از ذهن باشد، اما با پیشرفت در پرینتهای سه بعدی و پردازش بر روی مواد این سکو خیلی راحتتر میتواند ایجاد شود.
با این همه، برای ایجاد آن، باید بیشتر مواد لازم برای سفینههای خود را از خود ماه و یا اشیاء فضایی نزدیک به ماه مانند دنباله دار یا سیارکها بدست آوریم. فرضیه دیگر این است که از ماه به عنوان یک “ایستگاه سوخت گیری” استفاده کنیم، چرا که میتوان یخهای ذخیره در ماه را به سوخت هیدروژن-اکسیژن تبدیل کرد. طبق گفتههای پتیت هم اینک گرانش زمین، ما را در خود محبوس کرده و تا به این لحضه تمامی فرضیهها و راهحلهایمان به نتیجهای نرسیده است، با اینحال با پیشرفت تکنولوژی احتمال فرار از این حقیقت ِ دیرینه امکان دارد.
منبع: بیگ بنگ
tags # زمین سایر اخبار (تصاویر) چند سال پس از مردن انسانها زمین چه شکلی خواهد بود؟ آیا حیوانات هم از آمیزش جنسی لذت میبرند؟ اگر ماه به زمین برخورد کند چه میشود؟ (عکس) انسانهای امروز چقدر شبیه نئاندرتالها هستند؛ از دماغ بزرگ تا کشیدن سیگار!